Hoe begroet je begin maart 2020 een roeicoach die net met zijn ploeg terug is uit Noord-Italië? Je geeft hem gewoon een hand. Net als de roeiers en de andere coaches op de Amsterdamse roeivereniging Willem III, die er gezellig samen onderuitgezakt bij elkaar zaten. Covid was dichtbij maar in onze hoofden nog heel ver weg. Coach Paul Hartog schonk nog een rondje koffie in, de anekdotes gingen over tafel, en ik werd vriendschappelijk in de maling genomen over wat ik kwam doen. Die sfeer maakt mede dat dit een van de interviews is die me dit jaar het meest is bijgebleven.

Hartog vertelde over de sportiviteit onder boksers die hij als directeur van de boksbond had ervaren, en hoe hij dat heeft meegenomen naar het roeien. Strijd op het water, maar wel gelijk thee drinken achteraf. “Mijn roeiers zijn dikke maten, maar zodra ze op het water liggen is het haat en nijd wie er vooraan mag liggen.” Zijn taalgebruik leverde mooie quotes op, deze staat voor mij op één: “Ik heb ze bij de boksbond eerlijk gezegd: ik begrijp niet waarom mensen het leuk vinden om elkaar in elkaar te timmeren in iets wat ze een ring noemen maar wat vierkant is.”

Het interview met Hartog is een van de twaalf artikelen die ik dit jaar voor het blad Roei! schreef. Daarnaast deed ik de eindredactie van alle zes nummers die dit jaar verschenen.

Een mooi schaatsverhaal

In 2019 vertelde Jacqueline Broeshart mij haar verhaal. Over wat schaatsen voor haar betekent, haar plan om mee te doen aan de Alternatieve Elfstedentocht Weissensee (AEW) 2019, hoe borstkanker hier een stokje voor had gestoken, hoe ze daarvan was hersteld en hoe ze aan het toewerken was naar de AEW 2020. Haar ziekte had iets losgemaakt. Waar ze eerder van plan was 50 km te schaatsen, wilde ze nu veel verder. Honderd kilometer, of misschien nog wel meer. Ze wilde haar verhaal graag gaan opschrijven in een boek en vroeg mij haar daarbij te helpen.
In januari 2020 schaatste ze 150 kilometer op de Weissensee, een mooie apotheose van haar verhaal. Ik schaatste de laatste twee rondjes mee en hielp haar in de maanden daarna de structuur van haar boek op te zetten. In 2021 hoopt ze het boek af te ronden.

Contact met lezers

Het liefst had ik elk exemplaar van mijn vorig jaar verschenen boek, Een temperamentvolle kameraad - over de hobo, persoonlijk aan de lezer overhandigd. Soms krijg je daarvoor een kans, zoals op de Dubbelrietdag in februari in Tilburg, waar amateurhoboïsten en -fagottisten van alle leeftijden onder leiding van professionele musici samen speelden in ensembles. Ik kwam er in contact met mensen die mijn boek al hadden gelezen, en mensen die het daar bij mij aanschaften. Geweldig om te horen dat zij plezier beleven aan iets wat voor mij zo’n plezier was om te maken.

Inmiddels zijn er ruim 400 exemplaren van het boek verkocht en nog iedere maand komen er bestellingen binnen.

Cello gered van de stort

Sinds begin 2020 ben ik naast mijn schrijfwerk ook twee dagen in de week te vinden bij Van der Knaap Vioolbouw in Baarn. Ik ben er in de leer voor het uitvoeren van reparaties en onderhoud aan strijkinstrumenten. In 2017 begon ik bij de Nederlandse Vioolbouwschool in Makkum met het bouwen van mijn eigen viool (zie ook hieronder), en het begon steeds meer te kriebelen. Het beviel me goed om met muziekinstrumenten bezig te zijn en precies werk met mijn handen te doen, en ik had de behoefte om iets te doen in dienst van de muziek.

Dit jaar heb ik veel oefenprojecten mogen doen en ik sloot af met het repareren van een gat in een kindercello, onder leiding van vioolbouwer Sanskaro van der Knaap. Een operatie waarvoor het bovenblad van de cello moest worden losgemaakt en later weer teruggelijmd. Het instrument was door de schade eigenlijk afgeschreven, maar met deze reparatie kan het nog een aantal jaren worden verhuurd.

Mijlpaal eigen viool